می شود از آنچه ما فکر می کنیم هم فراتر رفت.

 

ادبیات، عشق و تمنا و رابطه ی جنسی را عرصه ی برای آفرینش هنری کرده است. درغیاب ادبیات، اروتیسم وجود نمی داشت. عشق و لذت و سرخوشی بی مایه می شد و از ظرافت و ژرفا و آن گرمی و شوری که حاصل خیالپردازی ادبی است بی بهره می ماند. براستی گزافه نیست اگر بگوییم آن زوجی که آثار گارسیلاسو، پترارک، گونگورا یا بودلر را خوانده اند، در قیاس با آدم های بی سوادی که سریال های بی مایه ی تلویزیونی آنان را بدل به موجوداتی ابله کرده، قدر لذت را بیشتر می دانند و بیشتر لذت می برنند. در دنیای بی سواد و بی بهره از ادبیات، عشق و تمنا چیزی متفاوت با آنچه مایه ی ارضای حیوانات می شود نخواهد بود و هرگز نمی تواند از حد ارضای غرایز بدوی فراتر برود.

چرا ادبیات(قسمتی از متن)/ماریوبارگاس یوسا/نشر لوح فکر/عبدالله کوثری