سنگ می‌زنی به این روزگارِ شرمسار، مگر سنگسار شود.

تنها می شود فکر کرد که آدمی یک روز پنجشنبه باشد و شنبه…نه! تنها می شود فکر کرد که آنکه همیشه شاد می‌دیدی و لبهایش پر‌خنده بودند و رام، پنجشنبه باشد و امروز…نه!  روزگار پر از وهمی‌ایست این روزها. شبیه قبرستان‌های موقت. آدم‌های خسته‌ای که تاب آن را نمی‌آورند، دو سه روزی تحملش می کنند و یکباره خود خواسته یا نا‌خواسته در یکی از اتاق‌ها پانسیون می‌شوند… ‌تنها باید فکر کرد و البته که بی‌راه نیست وقتی تمام این فکرها پهلو به واقعیت می زنند… ای کاش در همان مرحله‌ می‌ماند، یا نمی‌دیدی کسی که اصلا فکرش را نمی‌کنی با تمام لبخندش یکباره مه شود، یکباره محو… و تو را همینطور انگشت به دهان بگذارد و بگذرد… مثل سایه ای که از خیابان می‌رسد. سنگی می زنی به این روزگار شرمسار، مگر سنگسار شود. نمی شود. می ایستد و توی صورتت می‌خندد… می‌خندد و آن دوست تنهایی در اتاق می چرخد. می‌خندد و آن دوست طنابی از پارکینگ می‌آورد… می‌خندد و آن دوست طناب را به حلقه‌ای می‌آویزد. می‌خندد و آن دوست طناب را اسیر می کند دور گردنش… می‌خندد و آن دوست رعشه می‌افتد میان استخوانهایش… می‌خندد و آن دوست… نه دیگر… چهار پایه افتاده است… وقتی طناب بین آدم‌ها حکومت کند سنگسار این روزگار محال است. عُقم می‌گیرد از خبرها و کفتارها… به کوری ‌شان می‌خندم، نمی‌شود…سنگ می‌زنم، نمی‌شود… امروز همین شنبه است، روزی که جسمی سرد، میان حلقه‌ی یک طناب تاب خورد و تمام خاطره‌های یک زندگی، معلق میان زمین و هوا ماند… تمام آدم‌ها تنها می‌شوند… و تنها می‌شود فکر کرد و چشم بست… وقتی که دوستی  پنجشنبه باشد و امروز نه!