کورش اسدی رفت… این جز بدترین و بی‌شرمانه‌ترین اتفاقات امسال هست و خواهد ماند. بی هیچ حرف و بهانه‌ایی پنجاه سال زندگی برای کسی که خلق می‌کند شرم‌آور است، هم برای مرگ،هم برای ما… گاهی فکر می‌کنم نامهربان زیسته‌ام، لااقل با خودم با این بدن که یحتمل فردا را به همین راحتی نخواهد دید… مطابق بر آنچه به ما رسیده است، پیغام همچنان دردآور است و نیستی نزدیک. استثنا ندارد. همیشه همین بوده. آنکه رفته است، یادی‌ست و گاهی زنده‌هایی که هنور نرفته انگار رفته‌اند، را باید دریابیم که اخبار هولناک‌تر از این نشود
از او پوکه باز، باغ ملی، کوچه ابرهای گمشده و گنبد کبود مانده است به یادگار
میثم کیانی