بهشت جای دوری نیست، برای آدم های خوب لابد. هنرمند هر جا که هنر برایش امر کند، دنیا می آید و هر جا دل بگوید؛ بایست،از نفس می ایستد… پیچ امامزاده ای باشد حوالی راهی دور، ساکت زمینی بایر, یا زیر درختی قطور … هر جا. حتی قطعه ای شلوغ کنار ستاره های دیگر. عجیب است گاهی وصیت آدم ها که انگار دل می برند یکجا از دروغ دنیا و پلشتی آدم های که دل و زبانشان یکی نیست. شرافت را دست نخورده از پر قنداق بر می دارند و تا نقطه ای نامعلوم، کنار کفن چال می کنند. مصدق باشد، یا اخوان، سهراب باشد، یا حسین پناهی، فریدون فروغی بخوانید یا هر چه…وقتی می میری،یا ننگ می ماند یا نام. نامی که زیر غبار و گذر روزگار خاک می خورد و هر بار با یادی می درخشد.
آن پایین زیر درختان کاج و سینه ی کوه؛ مرتضی ممیز است که برای همیشه در این بهشت خوابیده.
اولین باشید که نظر می دهید