تنهایی(بازنویسی نهایی اردیبهشت نود ویک)

 

# دمدمای صبح ، تو آسمون و لبه دیوار ، شش تا کلاغ رو که می‌شمری به هفتمی نمی رسه که همه پر می‌کشن ،… نمی دونم یه جایی بیرون پنجره… لااقل از اینجا که معلوم نیست … همیشه اون بالا، بالای حموم آقا خسرو گم می‌شن … لای سیخهای کج آنتنش … راستی بهت گفتم این روزا هر موقع بیکار می‌شه، یعنی همیشه خدا  که بیکار هست، از پشت پنجره حمومش اینجا رو می‌سوکه ؟ گوش کن! گوش کن… بعضی وقتا صدای دوش گرفتنش رو می‌شه شنید…  اگه خوب گوش کنی حتی چیلیک چیلیک شیر خراب حمومش رو هم می شنوی،گوش کن گوش کن، انگار  می‌خوره رو کاشی‌ها … نه،تا حالا ندیدمش، یعنی غیر از چند باری که تو سوپر ِ دی تو دی ِسر کوچه دیدمش، نشده اونقدر سرش رو بالا بیاره که بشه مثلا طاسی سرش رو دید … شاید هم من ندیدم…کاری نداره کافیه ده دقیقه اینجا وایستی تا دود سیگارش از تو پنجره بره هوا … حتی میشه فهمید کجای حموم وایستاده یا حتما پشت اون بندای آجر قرمز ، مشت انداخته وسط خشتکش و داره… اَی چندش… شنیدم همین چند سال پیش مرده،زن بیچاره…  دقش داده حتما مرتیکه کچل، بتونه راحت  زنای مردم رو دید بزنه… گربه صفتی تو خون شما مرداست … آره جون ننت اگه همین زنای چی چی نبودن امورات پایین تنه شما از کجا رتق و فتق می‌شد؟…خبِ خبِ اول صبحی حوصله پا منبر نشستن ندارم… از دیشب برات سیگار مونده؟… اِی بترکی … تو که نمی کشی ؟پس اونو بده به من… کجا گذاشتیش؟… تهش بود،آخر شب روی میز بود… می خوام دیگه … می خوام بریزمش روی سیگار… گه خوردی… دیشب دیدی چطوری مشتری شده بودی… حالا میگی مسخرست…هوی وحشی نشو! بلند شو می‌گم، آقا خسرو…پرده بازه … خاک تو اون سرت … بهت می‌گم بیست و چهار ساعته پشت پنجرست … بلند شو پرده رو ببند…

 

# شبیه مستراح های بین راهی شده اینجا… از یه دستیِ سبز دیواراش و پارکت قهوه ای سوخته براق اصلا نشونی می‌بینی؟…روتختی شرمن ارغوانی، رو بالشی‌های سفید، همه رو به گند کشیدی… بیا این دمپایی رو فرشی ایتالیایم، عمودیش می ذاری بیخ دیوار،‌تا ته سیگارهای کوفتیت رو توش خاموش کنی… اون مخمل خوشگلش رو ببین… با توام …می شنوی؟ جورابام کو؟ نکنه دوباره چپوندیشون زیر تشک ؟

 

# ببین به نظرت کدوم رنگی رو بزنم؟… قهر کردی باهام ؟… این خوبه؟… یادته هفته‌ی پیش؟… گفتی رو لبام خیلی خوب می‌شینه… از همون کاسب چاقِ هیز… نخند، بی‌مزه… مرتیکه‌ی زشت، یه دفعه با پوزخند در اومد که :خانوم اگه لباس زیر هم بخواین داریم. می‌خواستم بخوابونم زیر گوشش… خنده‌ی تو نگذاشت… عین همیشه ریز و بی‌صدا، جوری که آدم از خط و برق چشمات می‌فهمه که داری می‌خندی،… مثل آب سرد بود…نگاش کن …تنم کردم… از حالت ایستادنش خوشم نمی آد بخاطر تو می‌پوشمش.

 

# کجا شال و کلاه کردی؟… همیشه بهت گفتم خیلی بدم می آد تا کارت تموم می‌شه سر پا لباس می پوشی و می زنی بیرون…شهرنو که نیومدی… با هر کی و هر قبرستونی این کارو می کردی با من نکن!… خوشم نمی یاد… من تموم اون لحظه ها رو به عشق این آخرش صبر می کنم… یعنی اینکه یعنی… ماله نکش… عادت شده تر بزنی تو اوقات آدم… لباستو که پوشیدی، گمشو بیرون دیگه!…

 

#برای منم بیار…  باور می‌کنی از صبح که رفتی همش تو همین اتاق بودم… حتی حال نداشتم لباس تنم کنم… وای نگفتم…بعد از ظهری حواسم به پرده افتاد، دیدیم باز مونده…یاد این مرتیکه افتادم…‌ پریدم که بببندمش …دیدم وایساده تو چهار چوب پنجره و داره بر و بر اینجا رو دید می‌زنه….تا منو دید… دود سیگارش پرید تو گلوش… آره از ننه جون شما خواستگاری کرد… فقط یه نخ… از صبح نوزده تا و دو تا کتاب و سه ساعت خواب…. هیچی‌!… تو چی خوردی؟… ای بی‌شرف، منو بگو که منتظر تو مونده بودم… ببین چیزی تو یخچال مونده من بخورم…دارم از حال می‌رم… کجا؟… وای خدا… من که از خدامه… سه سوته آماده می‌شم به نظرت چی بپوشم هان؟… نه! خسته نشدی از این رنگ زیتونی… من که حالم ازش بهم می‌خوره…هرکی ندونه خیال می کنه همین یه دس لباسو دارم.

  

#  وقتی اینجوری می‌خوابی و من تو آئینه فقط سوراخای دماغتو می بینم که دارن باز و بسته می‌شن از خودم عقم می گیره… از زندگیم، از چروک‌های زیر گردنم  از این ریشه‌های سفید موم…  می‌شنوی با تواما… حالم از تو و این تنهایی بهم می‌خوره… چرا یه کاری نمی کنی؟…  مگه قرار نبود منو ببری بیرون گردش؟…  پس چی شد؟… من اینهمه رُژ زدم، لباس زیتونیم رو پوشیدم… چرا منو نمی بری؟ خودت گفتی آماده شم… به خدا اگه نبریم بیرون از همین پنجره پرتت می‌کنم پایین… بوگندوی سفید… یا منو ببر بیرون یا گورت رو گم کن دیگه نمی‌خوام ببینمت… حالمو داری بهم می‌زنی…گم شو.

 

# سلام!… بفرمایید؟…آقای؟…اوه بله بله…بفرمایید بالا…

 

حالتون چطوره آقا خسرو؟… نخیر بیدار بودم… ببخشید من امروز خیلی حالم خوب نیس…امرتون رو بفرمایید؟…  من با شوهرم!…  من که شوهر ندارم… شاید شما منو با خانم خروش، همسایه‌ی طبقه بالا اشتباه گرفتید… ایشون گاهی با بچه‌ها و شوهرشون دعوا و کتک کاری دارن… اما من… کدوم امانتی!؟….خرس سفید!… اِوای خدا… بوگندوی سفید من …پیش شما چکار می کنه؟… ول کنید آقا من که گفتم، شاید خانم خروش اینا بودن… در هر صورت مرسی که برش گردوندید… نمی دونم یکهو از دستم افتاد… تو حیاط شما؟چه جالب… حالا چرا جلوی در ایستادید بفرمایید تو… بفرمایید…چای یا قهوه؟… منم تلخ دوست دارم…. ببخشید که اینجا یه ذره بهم ریختست… بله تنهایی دل و دماغ نمی ذاره… خدا رحمتشون کنه شنیده بودم… می فهمم ، کاملا می فهمم… راستی چطوری فهمیدید این برای منه؟… یعنی چی! باورم نمی شه!… رنگ زیتونی…مگه شما هم دوسش دارید؟…واقعا که!

اردیبهشت هشتاد و شش (بازنویسی  اردیبهشت نود ویک)