خواهش می‌کنم آقای جفری دامر، مرا نخورید!

از آخرین اخبار داغ و یواشکی و صد در صد مهیج دوران کودکی، اقدام فردی به نام “جفری دامر” آمریکایی بود، که تا آن سنی که دستگیر شد، به حدود بیست فقره قتل متهم بود، و البته به همین تعداد هم متهم به آدم‌خواری. او از هجده سالگی کار سلاخی آدم‌ها را شروع کرد و با این عقیده که با خوردن گوشت آدم، آنها را دوباره در خودش زنده می کند، تقریبا تمام قربانیان خود را خورد! جالب اینکه والدین او از بنیادگرایان مسیحی بودند و او دانشجوی اخراجی دانشگاه اهایو بود. جفری دامر در سی‌و‌چهار سالگی به دست یکی از همسلولی‌هایش در زندان به قتل رسید و پرونده اش را برای همیشه به‌همراه قربانیانش بست، منتهی نه در داستان‌ها و البته  علم روانشناسی… هنوز  هم در موردش نوشته میشود و  تحقیقات ادامه دارد. اینکه  جفری دامر برای چه و با چه نیات و حالاتی جنایاتش را مرتکب می‌شد همینجا، در آخرین اخبار کودکی بماند… اما امروز در شماره‌ی یکم خرداد ماه روزنامه اعتماد، مطلبی می‌خوانم راجع به آدم‌خواری در کره شمالی، و اینکه خودکامگی قدرتمندان این کشور، آدمهای یک جامعه را به چه سطحی افول می‌دهد، که آدمها به جان هم بیفتند و غیر جان همدیگر، گوشت همدیگر را هم بگیرند و بدرند. در قرنی که بشر مدعی فهم و درکی مثال نازدنی است، آیا این مقوله جای تفکر و هشدار ندارد. توضیح اینکه چگونه وقتی پلیس وارد یک خانه می‌شود، پدر و پسری را می‌بیند که مشغول خوردن گوشت یک انسان هستند، اگر تکان دهنده نباشد که هست، توضیح آنها مبنی بر قحطی و تورم و گرسنگی، پیشانی و تخت پشت انسان را یکباره  از عرق خیس می‌کند.  تیر باران و اعدام این آدمها از سال هزار و نهصد و نود تا همین امروز به گزارش شاهدان و گریختگان از این کشور ادامه دارد و انگار دیگر قبحی هم برای این قضیه باقی نگذاشته. گه‌گاهی آدمها را مشغول تناول همدیگر خواهیم دید… خیلی اگر سیاه‌نمایی نخواهم بکنم، در مملکتی که هم خاک و سنگ دارد، هم طلا، هم نفت، هم خشکبار، هم احشام فربه، و چه و چه… مثل همین مملکت خودمان، از وجود اینهمه انسان گرسنه، ( الان منظورم گرسنگی فرهنگی نیست که به نظرم درد بزرگتر و خطرناکتریست و جایش دراین مقال  نمی‌گنجد) آیا نباید احساس خطر کرد. شما بگویید نه… من وقتی پشت چراغ قرمز یک خیابان، دختر بچه‌ای  را میبینم که با دسته گلی در دست و چشمهایی پراشک در وسط چهار راه ایستاده، در خود می لرزم! من وقتی نیمه شب در همین خیابان سلطنتی سابقمان، ولی عصر، یا دور  همین میدان ونک، اینهمه کارتن خواب را می‌بینم، در خود می‌لرزم!  تَوهم زده‌ام به همین زودی “جفری دامر” از راه می رسد. منتهی نه آن شخصی که سادیسم آدمکشی داشت… جفری دامرهایی که اینبار گرسنه هستند. و همنوعانشان را به بهانه‌ی قحطی و تورم خواهند خورد…  اینکه فکر بکنیم هیچ وقت در خطر نیستیم، با این نرخ بیکاری و گرانی و خانواده هایی که صورت با سیلی سرخ می کنند، ساده لوحانه نیست؟!  آیا برای اعلام خطر کافی نیست؟!  آیا روزی که  آدم‌ها به آدم‌خواری بیفتند باید فکر درمان بود،… البته که هنوز خیلی دور است، البته که ما برایمان قبح خیلی چیزها نریخته!  ولی اینکه سایه‌ی این دیوهای  کودکی، همواره در خیابان ولی عصر ، از میدان تجریش تا راه‌آهن و باقی محله‌های این شهر محسوس است، را نباید بروی مبارک خود آورد؟  همیشه چشم‌های کنجکاو دنبال کسی می گردد.  وحشی‌تر از جفری‌دامر ،غولی‌ایست به نام گرسنگی… من از گرسنگی این شهر می‌ترسم. از جفری دامر‌هایی که برای آینده در دامانش می‌‌پروراند… آیا وقت آن نشده که کلاه از سر برداریم و بگوییم: خواهش می‌کنم  آقای جفری دامر! مرا نخورید! 

عکس: کودکی در سیستان و بلوچستان